یه روزی آقا خرگوشه

برای بزرگ مرد کوچک

پلکاشو محکم بست تا یه وقت چشماش از حدقه نزنن بیرون . دیگه گاز گرفتن دندوناش فایده ای نداشت . اصلا نفهمید چی شد . داشت با یارش ؛ راستی یارش کو ؟ ؛ داشت با یارش توی دشت و دمن میدوید که یهو یه عالمه هفت و هشت ، با لبه های تیزشون فرو رفتن توی پاش . درد ، از تمام موهاش ، از تمام لایه های پوست و گوشتش گذشته بود . با هر حرکت صدای خرد شدن استخوناشو میشنید .
یه مدت داد زد و کمک خواست . مدتی زاری کرد . یه کمی هم به زمین و زمون و خدا و پدر و مادرش فحش داد . یه مدت بی اینکه فکر کنه نشست و به دوروبرش نگاه کرد . مستی حاصل از درد ، هیچ سرخوشیی نداشت . میدونست که خوابیدن مساویه با مرگ ، برای همینم تصمیم گرفت که بمیره . همینطوری بیکار نشست ، تا خونریزی کار خودشو بکنه . تصور مرگ براش دردناک بود . نه ، اصلا دوست نداشت اینطوری بمیره . پس باید قبل از اینکه وقت بگذره ، کاری بکنه .
درست بعد از اینکه تصمیمشو گرفت ، بوی خون توی دماغش پیچید . یادش نمیومد که با دندوناش به غیرازهویج وعلف و گیاهجات ، چیز دیگه ای رو گاز زده باشه . ولی چاره ای نداشت . چرا ؟ چون اصولا ، بودن ، بهتر از نبودنه . بودن . وجود . وجود تنها فعلیه که اون ته تهش ، فاعل نداره . دلش نمی خواست به فاعل فکر کنه ، چون ممکن بود دوباره قاطی کنه . به لذتهای زندگی فکر کرد . خوردن . جنس مخالف . خوابیدن . حتی ریدن . وقتی داشت می خندید . آخرین نقطۀ اتصال هم پاره شد .
یه کمی نشست تا خستگی درکنه . به شدت گرسنه بود و تشنه . نگاهی به عقب انداخت ؛ تعجب کرد . قبلا هیچوقت خودشو با سه پا ، مجسم نکرده بود . عادت میکنی . اصولا ما موجوداتی هستیم ، عادت پذیر . برای همینه که میتونیم همه جا ، با هر شرایطی زندگی کنیم . زندگی . آه زندگی من هنوز زنده ام ........ا